فهرست جایهای دیدنی استان اصفهان
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد
فهرست آثار تاریخی استان اصفهان بر حسب نوع اثر.
محتویات[نهفتن] |
مسجدها [ویرایش]
- مسجد جامع روستای اونج
- مسجد جامع روستای پوده
- مسجد حکیم
- مسجد شیخ لطفالله
- مسجد جامع گلپایگان
- مسجد جامع عباسی
- مسجد جمعه
- مسجد جامع سراور
- مسجد حجت السلام
- مسجد سید
مدارس مذهبی [ویرایش]
کاخها و عمارتها [ویرایش]
- عمارت عالیقاپو
- عمارت توحیدخانه که بخشی از کاخ عالیقاپو محسوب میشود.
- عمارت چهلستون
- عمارت هشت بهشت
- عمارت رکیبخانه
- دژ سارویه
پلها [ویرایش]
- پل شهرستان
- پل مارنان
- پل اللهوردیخان یا سی و سه پل
- پل جویی
- پل خواجو
- پل جوق شا
- پل قاضی زاهد
مادیها [ویرایش]
بازار، سرا و تیمچهها [ویرایش]
منارهها [ویرایش]
- مناره باقوشخانه
- مناره زیار
- مناره شهر گلپایگان
- مناره ساربان
- منارجنبان
- مناره علی
- مناره گار
- مناره سین
- مناره رهروان
- مناره برسیان
- مناره چهلدختران
- منارههای دارالضیافه
- منارههای داردشت
- بازار آهنگران خوانسار
حمامها [ویرایش]
غیره [ویرایش]
- ارگ گوگد
- تپه اشرف
- میدان نقش جهان
- گذر چهارباغ
- آتشگاه اصفهان
- بازارهای تاریخی اصفهان
- خانههای قدیمی اصفهان
- باغهای تاریخی اصفهان
- کبوترخانههای اصفهان
- کلیساهای جلفا
- کلیسای وانک Vank
- کلیسای مریم مقدس Saint Mary
- کلیسای هاکوپ یا یعقوب مقدس
- کلیسای بیت لحم Bethlehem
- کلیسای گورک Saint George
- گورستان تخت فولاد
- ارگ شیخ بهایی
- غارهای قلعه بزی
این غارهای تاریخی درشمال حسن آبادقلعه بزی قرار گرفته اند وقدمتی بیش از 40سال رادارا می باشند. وکهنترین محل سکونت انسان دراستان اصفهان به حساب می آید./مهدی خدادادی حسن آبادی//درگذرتاریخ//
مراکز تفریحی فرهنگی [ویرایش]
- باغ پرندگان
- باغ گلها
- مجموعه تفریحی ناژوان
- مجموعه تفریحی صفه
- کتابخانهها
- تخت فولاد
- تالارهای مطالعه
- کانون اخترشناسی ادیب
- حوزه هنری
- فرهنگسراهای اصفهان
- شهر اسباب بازیها
- باغ غدیر
- مجموعه تفریحی ملک شهر
- پارک امامزاده محمد دیزیچه
- کوه قلعه بزی حسن آباد قلعه بزی
این کوه تاریخی طبیعی درروستای حسن آبادقلعه بزی شهرستان مبارکه واقع گشته ودرسال 1386به عنوان یک محل نمونه گردشگری استان اصفهان ازطرف میراث فرهنگی استان اصفهان شناخته شد.//مهدی خدادادی حسن آبادی//درگذرتاریخ//9/6/1388
منابع [ویرایش]
- وبگاه شهرداری اصفهان
-
ویکیپدیادانشنامهٔ آزاد